Oud inspireert jong over een gelukkig leven!
Samen met kleindochter Mariëlle op weg naar Haarle voor oma Hobert. En wat voor een oma! Een vrolijk, mooi mens die positief in het leven staat en van een geintje houdt. En het blijkt zelfs dat haar afsluitende woorden exact overeenkomen met mijn ideale wereld!
Bij binnenkomst voel ik een warm welkom. Niet alleen door de temperatuur, maar vooral door mevrouw Hobert zelf. “Met greutsheid en oe better veurdoen dan een aander, daor heb ik niks met”, vertelt ze direct. Voor haar is iedereen gelijk en ik voel mij meteen op mijn gemak.
“Wat mun al die mens’n in Haorle wé nie van mie denk’n?“ Enthousiast begin ik haar direct te vertellen over de reden van mijn bezoek. “Ik vind het leuk om met oudere mensen te praten over het leven en geluk om zo de jonge generatie te inspireren over een gelukkig leven. Ouders en kinderen kunnen zo leren van de levenslessen en levenservaring van oudere mensen.”
Deze woorden nog maar nét uitgesproken, of mevrouw Hobert zegt spontaan: “Mar wi-j wé gleu-m det de jongeren daor toch niks op uut doet? Dus ik denke nie det de jeugd daor naor giet luustern.” Tja, daar zit ik dan… Met een oude vrouw vol levenswijsheid die hier wellicht gelijk in heeft. Want vroeger wilde ik als kind ook vrij weinig tot niets aannemen van mijn eigen oma.
Met een lichte binnenpret en haar wijze uitspraak nog in mijn achterhoofd, leg ik toch vol goede moed de vragen voor mij neer. “Zeg, ie maekt het mie toch niet te muujluk hé met al die vraogn van oe? Geruststellend zeg ik: “Nee hoor, en alles wat te moeilijk is, slaan we gewoon over.“ “Met name en foto in dit blaagie, wat mun al die mens’n in Haorle wé nie van mie denk’n?“ Kleindochter Mariëlle: “Gewoon, dat u een mooi mens bent van 97 jaar en daardoor veel levenservaring heeft.”
Na dit rustgevende kletspraatje, starten we dan echt: “Hoe was uw jeugd en wat heeft u als kind meegekregen van uw ouders?“
Hard werken en positief denken
Als 13-jarig kind werkte mevrouw Annie Hobert-Hullegie al bij andere gezinnen. Van handmatig de was doen tot aan plafonds soppen, voor haar was dat vroeger heel gewoon. Een hele dag werken voor slechts tachtig cent om dit vervolgens aan haar ouders te moeten geven om rond te kunnen komen. Haar vader zei altijd: “Van had wark-n giet gien mense dood, wé van kniezen.“ Dus piekeren of somber voelen heeft geen zin. Blijf daarom altijd positief!
Onder hetzelfde laken, is hetzelfde kwaken
Ondanks dat hard werken niet erg was, zag haar vader wel dat zijn dochter zwaar werk deed voor weinig geld. Daarom besloot het gezin om Annie in de kost te laten gaan. Zo vertrok zij naar Oxe, om daar in een villa de huishouding te doen in ruil voor kost en inwoning. Helaas gescheiden van haar ouders, twee broers en drie zussen. Maar ondanks dat, kijkt ze toch terug op een hele mooie tijd. Eens per drie weken had ze een weekend vrij. Nou ja vrij… Vrij van het werk, maar haar weekend was altijd drukbezet. Naar Nieuw Heeten om weer gezellig thuis te zijn, lekker stappen of met haar vriendin lollige uitspraken bedenken. Zoals: “onder ’t zelfde laek’n, is ’t zelfde kwaek’n “
Deze grappige uitspraak over “wie samen het bed deelt, gaat op elkaar lijken”, kwam niet uit de lucht vallen. Want inmiddels was ze zelf smoorverliefd geworden op Hein uit Haarle, die later haar man werd.
In hoeverre heeft u een gelukkig leven gehad?
“O, ik bin un gelukkig mense en ik heb un mooi léven e had.” Volgens mevrouw Hobert, zelfs heel mooi. Met haar man Hein elf kinderen gekregen, alles ging voorspoedig en niks geen noarighied met mekaar. In 2002 is helaas haar man overleden. Gelukkig leeft verder iedereen nog en ze zijn allemaal nog gek met haar. “Met 11 kinderen, 32 kleinkinderen en binnenkort zelfs 29 achterkleinkinderen, ben ik een heel gelukkig en dankbaar mens.”
Tijdens ons gesprek sta ik er keer op keer versteld van, hoe fit en vitaal mevrouw Hobert nog is. Vrijwel kerngezond, geen medicatie en slechts één keer in het ziekenhuis geweest wegens een val van haar fiets. Hoe bijzonder is dat! En wat dacht je van haar mentale gezondheid. Ook al komen alle verjaardagen inclusief aanhang, ver boven de honderd uit per jaar, mevrouw Hobert onthoudt deze allemaal. Zélfs op haar 97-jarige leeftijd, vergeet ze geen enkele verjaardag. Gaat zij er niet heen, dan belt ze persoonlijk op om te feliciteren.
Wat maakt u nú nog gelukkig?
“Ik ben vooral heel gelukkig en blij met al mijn kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen inclusief aanhang. Want we hebben het allen zo goed met elkaar. Daar geniet ik nog steeds van en ik zie ze heel graag. Ook probeer ik nog naar de gym te gaan en doe thuis graag een kruiswoordpuzzel. En lezen, dáár hou ik ook van. Niks geen zware, maar juist vrolijke boeken.” Dát geeft zij altijd door aan de bibliotheekvrijwilligster die gezellig bij haar thuis komt. Naast deze, komt er ook vrij regelmatig een vrijwilliger op bezoek vanuit Stichting de Zonnebloem. Dat vind ik ook heel gezellig!
Het mag duidelijk zijn, mevrouw Hobert houdt van gezellig contact. Of het nu een man of een vrouw is, jong of oud, arm of rijk, voor haar is iedereen gelijk. Dankzij deze houding en haar zonnige karakter, kijk ik terug op een fijne ochtend in Haarle. Een ochtend vol gezelligheid en gekheid, maar met een geweldig mooie eindconclusie. Vrolijk en tevreden sluit Mevrouw Annie Hobert-Hullegie het gesprek af met de woorden: “Nee, echt, ik kan warkeluk waor terugge kieken op un heel mooi en vervuld léém!”
(vertaling dialect: met dank aan fam. van der Kolk uit Heino)
—————–
Marloe van de Worp is eigenaar van Centrum voor Geluk. Daar kunnen ouders en kinderen terecht voor individuele coaching en workshops om zich gelukkiger te voelen. Door persoonlijke groei en hoger bewustzijn zorgen voor meer (gezins)geluk!
In mijn ideale wereld hebben we aan het einde van ons leven geen spijt van wat we allemaal niet hebben gedaan. Maar kunnen we juist terugkijken op een mooi en vervuld leven!
Centrum voor Geluk
Marloe van de Worp
(Loetje aan de Lageweg)
Centrumvoorgeluk.com
info@centrumvoorgeluk.com
06 – 30 21 38 58