Volodymyr woont met zijn gezin op de Sallandshoeve, maar komt uit de buurt van het zuidelijke Cherson, een van de eerste gebieden waar Rusland binnenviel. “Ik kan me de eerste knal nog goed herinneren”, vertelt Volodymyr. “Nietsvermoedend dacht ik dat door een ongeluk het tankstation was ontploft.”

Dat deze knal het begin was van de oorlog, had Volodymyr niet verwacht: “Oekraïners en Russen lijken veel op elkaar. Onze tradities, onze taal… we begrijpen elkaar. Het is hetzelfde alsof België Nederland zou aanvallen. Het was onvoorstelbaar. Toen ik Russische tanks, vliegtuigen en helikopters zag, drong het pas echt door dat er een oorlog was begonnen. Er was geen politie, leger of lokale overheid om ons te beschermen. Het leek wel alsof iedereen was verdwenen, behalve de inwoners zelf. We belden de hulpdiensten, maar er was geen verbinding. Pas na zo’n 10 dagen sprak onze president ons toe in een tv-programma.”

Leven in bezet gebied

“De Russen lieten vooral Tsjetsjenen voor hen vechten. Geen Slavische Russen, die meer op ons lijken. Ze waren onvoorspelbaar en konden je onderweg stoppen en je auto innemen. Toen ben ik uit voorzorg dus maar gaan fietsen als ik ergens heen moest.” Zelfs in zijn eigen huis voelde Volodymyr zich niet veilig: “We woonden in een flat op de tweede verdieping. Op de vijfde verdieping verbleven Russische soldaten. Ze dronken veel bier en schoten vervolgens op de lege blikjes. Nu kan ik er met een strak gezicht over praten, maar het was verschrikkelijk.”

Vluchten met een kind op komst

Al snel waren er in Volodymyr’s stad nauwelijks medische voorzieningen meer. “Mijn vrouw was hoogzwanger. Blijven zonder medische voorzieningen was gevaarlijker dan vluchten. Omdat we in bezet gebied woonden, was er maar één vluchtroute: via de Krim. Dit is een plek waar historisch gezien veel om gevochten is en heeft daarom de bijnaam the killer of empires (verwoester van rijken). Onze dochter is op de Krim geboren en wordt daarom nu wel eens the killer of empires genoemd”, zegt Volodymyr gekscherend.

De draad oppakken

Inmiddels verblijven Volodymyr en zijn gezin in een huisje op de Sallandshoeve in Nieuw-Heeten. “Sinds kort heb ik werk. Ik pak bestellingen in voor klanten. De collega’s zijn aardig en ik ben blij met de baan die ik heb. Soms krijg ik de vraag waarom ik niet in het Oekraïense leger zit. Omdat onze stad al bezet was door de Russen, kon ik niet meer naar Oekraïens grondgebied om me aan te sluiten bij het leger.”

Zorgen om thuis

In zijn hoofd, is Volodymyr nog in Oekraïne: “Ik denk er elke dag aan. Mijn ouders en andere familieleden zijn daar nog en ik kan niks doen. We blijven zoveel mogelijk in contact, maar soms zijn zij ineens een paar dagen onbereikbaar. Ik kan ze dan dagenlang niet spreken en heb geen idee wat er met ze is gebeurd. Als ik weer contact met ze krijg, ben ik enorm dankbaar dat ze nog leven. Ik probeer mijn familie te overtuigen om ook te vluchten, want waarom zou je wachten? Er zijn geen medicijnen en de schappen in winkels zijn leeg. Er staan soms wel tien mensen op één brood te wachten.”

De toekomst

“Ik wil graag terug naar huis. Naar mijn familie. Ik ben daar geboren. Ik weet natuurlijk niet hoe alles gaat lopen, maar voel ik dat ik daar moet zijn. Ik ben erg dankbaar voor iedereen hier. Door alle hulp zijn mijn kinderen veilig. Ze slapen nu goed, lopen vrij rond, spelen samen en vergeten wat er thuis is gebeurd. Mijn dochter was heel bang toen we hier kwamen. Ze was verlegen en verstopte zich achter mij. Ze is nog maar 2,5 jaar oud, maar begrijpt alles goed. In het begin van de oorlog lieten we haar denken dat vuurwerk de oorzaak was van de knallen. Maar daar trapte ze niet in, ze kon onze angst voelen. Gelukkig is ze hier inmiddels weer helemaal opgefleurd. De mensen hier zijn heel aardig. Op de Sallandshoeve, in de winkels, op straat… Ik kan niets anders dan dankbaar zijn. Het is bijzonder dat mensen ons zo verwelkomen.”

* Volodymyr vertelde ons zijn verhaal in het Engels, wat wij naar het Nederlands vertaald hebben.
* Update: Na het interview heeft Volodymyr zijn ouders en oma toch kunnen overtuigen om Oekraïne te verlaten en heeft hen opgehaald bij de grens.

Door Redactie

Geef een reactie