Linda, moeder van 3 kinderen, heeft meegedaan aan de weerbaarheidstraining van Carinova (vermeld hier de naam en de betrokken organisaties). Naast haar werk is zij fulltime mantelzorgen voor haar man en kinderen die allemaal de diagnose ASS (Autisme spectrum) hebben. Als mantelzorger sta je onder constante hoge druk. Je eigen grenzen worden daarbij snel verlegt en overschreden. Linda vertelt hoe het is om mantelzorger te zijn en hoe de cursus heeft geholpen in haar dagelijkse zorgtaak.
Als ik aan Linda vraag om zichzelf te beschrijven: Wie ben je nog meer dan dat, dan noemt ze: ‘Ik ben creatief, van nature erg chaotisch, wat erg lastig is als mantelzorger (omdat je zoveel moet regelen) en ik hou van humor. Dit helpt me nog steeds om de kleine mooie dingen te blijven zien. Als je lacht kan je niet meer boos zijn!
Ook tijdens coronatijd was dit helpend Mijn humor hielp ons hier doorheen, onze humor… en dit heeft geresulteerd in twee boeken met allerlei oneliners over onze ervaringen. En die ervaringen waren er genoeg! “Moet je voorstellen dat je met een overspannen man thuis zit, die rust en stilte nodig hebt. Plak daar 3 jonge angstige kinderen bij, die de wereld niet snappen en behoefte hebben aan duidelijkheid, structuur en volledige aandacht. Oh ja, en dan moest ik ook nog thuiswerken. Dat is vragen om ellende!
Want in corona-tijd werd alle hulpverlening letterlijk stopgezet! De structuur viel weg! We zaten net in een diagnose-traject, we kregen geen duidelijkheid. Dit deed veel gedaan in ons gezin, dat het juist zo goed doet op structuur en planning. Het heeft veel beschadigd. We hadden dit juist zo nodig. Ik kon nergens meer op terugvallen en ging over mijn eigen grenzen heen. Ik kon mijn eigen grenzen niet meer bewaken…en niet meer voelen! En toen ben ik toch maar van me af gaan schrijven.
’Trots laat ze mij de boeken zien. De titel van het eerste boek is ‘Corona & Homeschooling – Een dagboek van de stomste juf van Nederland. “Ik heb er zelfs een prijs mee gewonnen,” zegt ze trots.
Hoe is het om mantelzorger te zijn voor zoveel mensen?
“Je doet het gewoon,” geeft ze aan, “het is mijn gezin en ze hebben me nodig, punt.”
“Maar,” gaat ze verder, ”het is ook loodzwaar. Je belandt toch in een permanente verzorgende rol en dan is het heel makkelijk om jezelf te verliezen. Je levert steeds een beetje meer van jezelf in. Dat heb je niet door, want het gaat geleidelijk.”
Als ik vraag hoe ze dat merkt geeft ze aan dat je als mantelzorger steeds op de tweede plek komt.Je hebt als mantelzorger zo hard me-time nodig en als het hectiek is dan is dit het eerste wat je laat vallen want je gezin/je naaste heeft je nodig. ‘Mama doet het wel…ik ga wel later slapen, ik eet wel later, ik eet wel koud….
Ik was voor iedereen aan het zorgen, behalve voor mezelf. Maar dit kon ook niet, want wie deed het dan wel?! Ik zette me altijd sterk neer en daarom dacht ook iedereen dat ik dit was. Niemand zag hoe ik aan het overleven was en telkens maar over mijn grenzen ging. Ook hulpverlening had dit niet in de gaten
Je zit te watertrappelen, maar krijgt geen hulp. En nu ben ik gelukkig niet op mijn mondje gevallen, maar als je dit niet kan, dan is het hel. Dus ik werd ontzettend overvraagd. Alles deed ik er maar bij…ik werkte, zocht tussen de bedrijven door van alles uit, hierdoor ben ik ook uitgevallen en werd er letterlijk ziek van! Toen kwam die cursus voorbij en ik dacht: “Baat het niet dan schaadt het niet! “
En hoe heb je deze training ervaren?
Linda: ‘Het was zo fijn om tussen mensen te zitten die aan een woord genoeg hadden…die ik niet hoefde uit te leggen wat er gaande was. De training bestond uit 8 sessies en er werd commitment gevraagd, je moest er wel zijn! Ik heb hier wel buikpijn van gehad en vond dit ontzettend spannend! Gaat het wel lukken thuis, is er achterwacht voor mijn man, hoe kom ik thuis….wat tref ik dan aan?
Dit viel dus reuze mee. De eerste cursusdag was al een rare ervaring. Even zelf, alleen op de fiets, echt tijd voor mezelf, samen met anderen. Ik deed wel eerst alles op routine , maar uiteindelijk merkte ik dat het heel goed voor mezelf werkte. Dat ik best eens weg kon…en dat het dan ook nog ok was als ik thuis kwam.
Het echte keerpunt was tijdens een oefening in de cursus. Ik moest me laten rondleiden met de ogen dicht, die ervaring heeft heel veel met me gedaan. Heel veel rust, je mag even heel klein zijn, geen verantwoordelijkheid, maar je overgeven aan de ander….een ander die voor jou zorgt. Echt loslaten…zo bijzonder…ik zat echt te giechelen als een klein meisje….was even heel lekker relaxed…het was even me-time tussen al die heftige onderwerpen in de cursus, die we besproken hebben.
Een terugkerend thema was de afhankelijkheid van zorg- en hulpverlening, waarbij er gezegd werd: “Er wordt zo over mijn grenzen gegaan, maar ik ben zo afhankelijk, ik moet nog zoveel…dus ik kan niks. Die onmacht te voelen is echt heel naar. Ik heb in een gedicht mijn trauma van me afgeschreven. Dat was mijn manier. Het hier weer te horen was confronterend, maar ook zo herkenbaar.
Wat heeft het je gebracht?
Het meedoen aan de training heeft me veel gebracht. Ik heb weer geleerd hoe ik tijd voor mezelf kan inplannen, het gevoel van even niets moeten, even klein mogen zijn en vooral goed voor jezelf te zorgen! Iedereen zegt het, maar doen is toch iets anders! Als mantelzorger moet je je nl sterk neerzetten, goed weten wat je wil en wat je nodig bent. Hierbij vergeet je vaak jezelf.
“Ik zeg nu eerder wat er aan de hand is en wat ik nodig heb”
Ook ik heb het gevoel gehad…is dit wel iets voor mij? Ik heb het namelijk allemaal best wel weer goed op de rit. Heb een fijne gezinscoach, krijg goede ondersteuning ook voor de kinderen. Maar toch merkte ik dat ik nog over grenzen ging. Altijd achteraf weer dat knagende gevoel als er iets niet goed ging. Ik heb hier veel over nagedacht.Uiteindelijk heeft het me ook wat opgeleverd. Ik zeg nu eerder wat er aan de hand is en wat “ik ”nodig heb. Ik benoem hoe het is:Ja het is nu lastig…maar het helpt me niet als je me allerlei adviezen geeft…ik wil gewoon graag dat je helpt….dat je er bent.
Nu de training is gestopt heb ik meer ruimte gecreëerd voor mezelf. Ik ben begonnen met Ukelele spelen , mag thuis oefenen, rest van het gezin doet de vingers in de oren, oordopjes in…ha ha. Maar ik heb letterlijk meer tijd voor mezelf ingepland ook. We hebben hier thuis afspraken over gemaakt, die voor iedereen duidelijk zijn. Ik heb het ook nodig dat ik gehoord en gezien word!
Raad je het andere mensen aan?
“Ja!” zegt ze resoluut, “het was zeker mijn tijd waard en dat gun ik een ander ook.”
Wat zou je nog willen zeggen tegen mensen die twijfelen of zo’n training iets voor ze is?
Linda: “Ga gewoon, het is zo fijn om tussen mensen te zijn die hetzelfde voelen, waar je niets hoeft uit te leggen, waar je leert voor jezelf op te komen. Pak ook echt die ruimte voor jezelf. Ga niet met grote verwachtingen naar deze cursus…verwacht niet dat alles opgelost wordt. Het is geen behandeling. Je moet goed nadenken over wat bij je past. Het is een hele zinvolle cursus en ik heb er veel geleerd en fijne contacten op gedaan.